Rozdział 35

Już od dwóch godzin siedziałam w samolocie z podpartą brodą wpatrując się w kłębiaste chmury za oknem.Wciąż rozmyślałam i podsumowywałam swój ostatni rok. Poznałam najwspanialszego mężczyznę na świecie,który nigdy nie będzie mój, przeżyłam wiele ale mimo wszystko nie potrafiłam wymazać go z pamięci.Teraz przyszedł na to czas, bo przecież gdyby coś do mnie czuł przyszedłby na lotnisko, a tu nic...

Liczyłam na to tak bardzo,że gdy się to nie wydarzyło uznałam,że jestem taka naiwna.Nagle poczułam ,że ktoś siada obok mnie , zanim się odwróciłam poczułam delikatny zapach męskich perfum,odwróciłam gwałtownie głowę i ujrzałam mężczyznę.Miał opaloną skórę,delikatny zarost,dłuższe włosy i gdy spojrzał w moją stronę ujrzałam Jego obłędne niebieskie oczy.Zaczął mówić do mnie po angielsku :

-Nie zapytałem się nawet czy mogę usiąść, wolne?-uśmiechnął się delikatnie

-Oczywiście

-Byłem zmuszony do przesiadki ,siedzący obok mnie chłopiec ..zwrócił swoje śniadanie-zapiął swój pas bezpieczeństwa.Przyglądałam mu się z uwagą, znałam tą twarz,na pewno znałam,ale w tej chwili nie potrafiłam sobie przypomnieć skąd mogę kojarzyć te rysy twarzy

-Biedne dziecko.Pamiętam,że dla mnie loty samolotem kiedyś też kończyły się w taki sposób

-A ja za to czas w samolocie zawsze spędzałem na przyglądaniu się tym wspaniałym widokom za oknem i nie miałem nawet czasu na złe poczucie się-zaśmiał się pokazując przy tym swoje równe śnieżnobiałe zęby

-To prawda,są piękne-odwróciłam swoją głowę do pozycji z przed przyjścia mężczyzny,ale nie posiedziałam tak długo, ponieważ znów zaczął mówić. Gdyby byłby to inny dzień na pewno byłabym zachwycona rozmową z tym mężczyzną z hollywoodzkim uśmiechem,ale wydarzenia dzisiejszego dnia przytłoczyły mnie na tyle,że jego gadatliwość zaczęła mnie męczyć

-Zapomniałem o najważniejszym, ech..jestem dziś taki zapominalski,w sumie nie dziwię sie sobie,przy tak piękniej kobiecie nikt nie zdołałby się skupić. Jestem Bradley -wyciągnął dłoń w moją stronę. Bradley? skąd ja kojarzyłam te imię?

-Magdalena -uśmiechnęłam się podając mu dłoń

-Magdalen?-powiedział nieudolnie, moje imię wypowiadane z angielskim akcentem troszkę mnie rozbawiło

-Magdalena-poprawiłam go śmiając się dyskretnie

-Ach , Ma-gda-le-na-

-Dokładnie tak-obydwoje zaśmialiśmy się wesoło

-Do Indii na wycieczkę?-zapytał

-Nie zupełnie, właściwie to sama nie wiem po co, może po nowe życie?

-Nowe życie? A co ze starym? Zostawiasz je za sobą ?

-Chciałabym ...

-Przeszłość zawsze jest obecna ,nawet w najwspanialszej przyszłości 

-Chciałabym aby tak nie było,wolałabym zapomnieć -jej , czas aby zahamować. Dopiero teraz zaczęłam się orientować ,że chyba mowię zbyt dużo nieznajomej osobie
-Myślisz ,że taka ucieczka ci w tym pomoże?-czarował, tak bardzo mnie czarował. Mimo,że znałam go dopiero od jakiś 10 minut byłam olśniona jego sposobem bycia

-Mam taką nadzieję

-Możesz chwilowo zamazać to co było,ale szczególnie podczas samotnych wieczorów przychodzi taki czas,że przed snem wspomnienia wracają,nie uciekniesz przed tym

-Może to pretekst do tego aby nie spędzać tych wieczorów samotnie?- byłam pod wrażeniem swojej otwartości co do Niego

-Sugerujesz coś?-podniósł prawą brew delikatnie ku górze

-Może...-och..nie miałabym nic przeciwko gdybym mogła spędzć z nim chodź jeden wieczór .MAGDA STOP! O czym ty myslisz? ale już to powiedziałam, raz kozie śmierć,gram dalej

-Nie pozostaje mi w takim razie nic innego niż czekać na Twoje zaproszenie i propozycje

-Może gdy wylądujemy udamy sie na jakąś kolację?Pogadamy o życiu, dawno z nikim tak dobrze mi się nie gadało

-Niezobowiązujące wyżalenie się ?Dobrze myślę?

-Nie chce Pana urazić ..

-Spokojnie, mogę być Twoim ramieniem do wyżalenia się.Wiem,że rozmowa z nieznajomą osobą pomaga

-Dziękuje

-Proszę bardzo

 Przez ciągnące się godziny lotu wciąż rozmawialiśmy, nie było wątpliwości-znaleźliśmy wspólny język i zupełnie zapomniałam o całym świecie wokół mnie, on był moim centrum, wdychając Jego zapach czułam coś ,czego dawno nie czułam.Gdy wysiedliśmy i odebraliśmy swoje bagaże udaliśmy się do najbliższej ,może nie ekskluzywnej ale bardzo przytulnej indyjskiej restauracji.Zamówiliśmy tradycyjne dania i pogrążyliśmy się w rozmowie.Opowiadałam mu o wszystkim.Robercie,reprezentacji o tym jak zaczęłam prace w PZPN-ie.

-Ech..co mogę powiedzieć?Ciekawy masz życiorys-stwierdził sącząc napój z mango

-To prawda 

-Nie pomyślałaś,że Robert nie przybył na lotnisko bo mogło go coś zatrzymać?-aż parsknęłam śmiechem

-Proszę Cię, nie próbuj usprawiedliwiać przedstawiciela swojej płci

-Ale ja nikogo nie usprawiedliwiam,po prostu nie oceniam z góry i próbuję rozpatrywać wszystkie możliwości

 -Nie wiem,chce o tym nie myśleć. Wciąż mówimy o mnie, a Ty ? Skąd jesteś? Czym się zajmujesz?-wtedy Bradley uśmiechnął się tajemniczo,napił się łyka napoju i przysunął się troszę w moją stronę

-Widzisz tą kobietę siedzącą przy barze?

-Tak, wciąż się patrzy w naszą stronę,chyba wpadłeś jej w oko

-A zauważyłaś,że robi nam po kryjomu zdjęcia?

-Słucham?Jakie zdjęcia?-oburzyłam się

-Jestem skromny więc sama odpowiedz sobie na to pytanie-ale jak mogłam to zrobić?-pomyślałam

-Naprowadź mnie 

-Komu robi się zdjęcia z ukrycia?

-Nie wiem, gwiazdom,komuś znanemu ?

-Właśnie-spojrzał na mnie pewnie, a ja zrozumiałam...

-Jesteś gwiazdą??-zapytałam z niedowierzaniem

-Dokładnie.Pozwól,że się przedstawię- Bradley Cooper-amerykański aktor -No tak, to stąd znałam tą twarz, wiedziałam,moja intuicja nigdy mnie nie myli !

Tymczasem Polska 

W szpitalu 

Rozmowa Roberta z Wojtkiem siedzącym obok łóżka Lewandowskiego

-Nawaliłem,nawaliłem po całej linii

-Daj spokój ,najważniejsze,że nic ci nie jest

-Ale Madzia..

-Madzia da sobie radę,na razie myśl o sobie a potem o niej

-Czemu życie wciąż tworzy na naszej drodze zakręty?

-Może nie jesteście sobie pisani?

-Wojtek!

-Przepraszam,ale pomyśl o tym,może to wszystko to nic innego jak znaki...

 -Bradley

Po długiej przerwie kolejny rozdział !:D

Co sądzicie o nowym bohaterze? Myślicie ,że namiesza w moim opowiadaniu ?

Pozdrowionka :*